Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Ο κλέφτης

Ο κλέφτης δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα μικρό ανθρωπάκι που εξαιτίας όσων πέρασε δε δίσταζε πλέον να μεταμορφωθεί σ' έναν αδίστακτο φονιά. Στεκόταν έτσι απλά, κοιτάζοντάς με, σημαδεύοντας με το όπλο κάποιον στο κενό, κάποιον που δεν έβλεπε, κάποιον που σίγουρα δεν έβλεπα ούτε εγώ. Κι αυτό επειδή μπροστά του ήμουν μόνο εγώ, ενώ όλοι οι άλλοι περίμεναν σιωπηλοί πίσω μου. Τους είχα πλάτη.

-Γιατί εσένα, ρώτησε αργά και βασανιστικά ο κλέφτης. Γιατί όχι έναν απ' αυτούς;

-Γιατί καθένας απ' αυτούς που βρίσκονται πίσω μου αξίζει κάτι παραπάνω απο τον εαυτό του. Όλοι τους αξίζουν για παραπάνω απο ένα άτομο, παραπάνω απο έναν άνθρωπο.

-Αξίζουν περισσότερο απο σένα;

-Κι όμως, αξίζουν πολύ περισσότερο απο μένα.

-Ξηγήσου.

Μόλις άκουσα τα τελευταία λόγια του κλέφτη, γύρισα να κοιτάξω ένα ένα τα άτομα που υπήρχαν πίσω μου. Όλοι τους άνθρωποι, άλλοι με βροντές κι άλλοι με λουλούδια στο βλέμμα τους. Όλοι τους "γραφείς"! Όλοι τους κάτι.

-Είναι γραφιάδες. Ποιητές...ποιητές...συγγραφείς...κειμενογράφοι....μυθιστοριογράφοι...ερασιτέχνες...όλοι τους γραφιάδες.

Ο κλέφτης συνοφρυώθηκε. Το βλέμμα του αγριέψε και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, τράβηξε τον κόκορα του όπλου και άρχισε να σημαδεύει στα τυφλά.

-Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος για τον οποίο αυτοί αξίζουν περισσότερο απο μένα. Όπως σου είπα...ο καθένας τους αξίζει για πάνω απο έναν εαυτό, για περισσότερο απο έναν άνθρωπο.

Η σκανδάλη δε σταμάτησε να κινείται, αλλά η φορά της έγινε πιο σταθερή, σαν να ήξερε που σημάδευε. Κι ευθύς γύρισα να δω... το θύμα.

-Αυτός; Τι αξίζει;

-Δεν τον έχω δει ποτέ απο κοντά. Ηρέμησε! Ο άνθρωπος αυτός εκτός απο τ' οτι έχει ένα χαρισματικό χέρι που αγγίζει καρδιές, έχει οικογένεια. Κάποτε είχα διαβάσει μια...αναφορά σε σύζυγο και γιο. Έτσι, ο τύπος κουβαλάει άλλα δυο άτομα μαζί του, μέσα του. Δεν κάνει να τους χωρίσεις. Ειδάλλως, θα κουβαλάς εσύ το βάρος και των τριών τους σ' όλη σου τη ζωή.

Το θύμα άλλαξε.

-Αυτός;

-Κι αυτός θέλω να πιστεύω οτι αξίζει πάνω απο ένα άτομο.

-Γιατί;

-Γιατί θέλω να πιστεύω οτι βάζει την οικογένειά του πάνω απο τον εαυτό του. Θέλω να πιστεύω οτι είναι αφοσιωμένος σ' αυτήν.

-Το όνομά του;

-Γεώργιος, σαν τον Άγιο που σκότωσε το δράκο.

Στο σημείο αυτό, αναρωτήθηκα τι δουλειά είχα εγώ εκεί, γιατί μ' απειλούσαν, γιατί τέτοια δόση θεατρικότητας στα λόγια μου. Και τότε το θύμα ξανάλλαξε.

--Αυτός;

-Θέλεις να πεις αυτή.

Σώπασε ο κλέφτης.

-Η γυναίκα αυτή κουβαλάει στην πλάτη της γενιές παιδιών, γενιές που διψούν για παιδεία και δικαιοσύνη. Είναι μια δασκάλα, αν δε το κατάλαβες. Και ίσως εκείνη αξίζει τα περισσότερα άτομα απ' όλους.

Το θύμα άλλαζε συνεχώς.

-Άλλος ένας κύριος, λοιπόν. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει πολλά άτομα μέσα του. Και αυτό διότι πολλούς τους βάζει πάνω απο τον εαυτό του, ακόμη και στη γραφή του. Αξίζει πολύ.

Όσο το θύμα άλλαζε, εγώ συνέχιζα. Για να αποδείξω ένα παραπάνω προσόν τους.

-Αυτή είναι μια γυναίκα με εξαίρετη γραφή. Αλλά όχι, σήμερα δεν αξίζει γι' αυτό. Να...νομίζω σ' ένα τσατάκι μου χε πει οτι έχει σύζυγο...ίσως και παιδιά...κουβαλάει πολλούς μαζί της...κρίμα στο λαιμό σου.

-Αυτός είναι ένας νεαρός φοιτητής. Δεν έχει δική του οικογένεια...όχι ακόμη...μα θα έχει τις ευκαιρίες ν' αποκτήσει. Εξάλλου είναι νέος...έχει πολύ δρόμο μπροστά του....και μια οικογένεια δίπλα του που τον αγαπά, παρά τους τσακωμούς ή τις όποιες αποδοκιμασίες τους. Κι αυτά αξίζουν.

Ξαφνικά η ματιά μου μαλάκωσε, είμαι σίγουρη. Το ίδιο και του κλέφτη.

-Η ομορφιά τούτη γλυκαίνει τις καρδιές με παραμύθια! Ξέρει για τους κλέφτες, για τους φονιάδες, για τους βιαστές...κι όμως έχει την ψυχή να γράφει παραμύθια...και μάλιστα για μεγάλους! Έχει κι έναν αρραβωνιαστικό που τον έχει βαθιά μεσ' την καρδιά της....και μαζί μ' αυτόν χιλιάδες άλλα συναισθήματα Αν δεν αξίζει ο έρωτας, τι θ' άξιζε;

-Δεν τον έχω δει ποτέ, αλλά είναι άνθρωπος αθώος κι αυτό φαίνεται απ' τα γραπτά του. Περιμένει την αόρατη μνηστή του να ρθει στη ζωή του...τι αξίζει περισσότερο απ' το να περιμένει κάποιος την αληθινή αγάπη;

Και ξαφνικά, τα θύματα έγιναν δυο, απειλούμενα απο μια σκανδάλη. Δεν ξέρω πως.

-Το μόνο κοινό αυτών των δυο είναι το ζώδιό τους. Ιχθύς!

Ο κλέφτης σώπαινε.

-Εκείνον κει με την πανοπλία, μη τον σκιάζεσαι. Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Απλά περιμένει το ταίρι του...μια ύπαρξη που θα τον ξυπνήσει, θα βάλει το χέρι της καλά στην καρδιά του και θα βγάλει στην επιφάνεια, ό,τι πολυτιμότερο κι αγνότερο έχει φυλάξει εκείνος για την αγάπη τους...γιατί κι αυτός είναι πολύ όμορφος...πες εσύ...δεν αξίζει;

Ο κλέφτης δε μίλησε. Τώρα το θύμα έγινε ένα.

-Αυτός γιατί αξίζει;

-Γιατί έχει ένα παιδί.

-Μόνο ένα παιδί;

-Μόνο ένα παιδί.

Το ανθρωπάκι με το όπλο με πλησίασε μισό μέτρο, σημαδεύοντας ακόμη κάποιον απο πίσω μου. Τον πλησίασα ακόμη περισσότερο εγώ και έστρεψα αλλού το όπλο με το χέρι μου:

-Έχει μόνο ένα παιδί, γιατί μόνος του το μεγάλωσε, μα είναι ό,τι πολυτιμότερο έχει. Πατρότητα, αγαπητέ μου! Αξίζει.

Ο κλέφτης κοίταξε εκείνος για τον οποίο μιλούσα κι έκανε ένα μέτρο πίσω.

-Και γιατί εσύ δεν αξίζεις πάνω απο έναν άνθρωπο για κανέναν τους; Γιατί δε λένε τίποτα για σένα;

-Γιατί δε θα μπορούσα ν' αξίζω τίποτα για κείνους....παρα μόνον ίσως ως άτομο...ως ένας και μόνο άνθρωπος. Αλλά αυτό απο μόνο του δεν αξίζει, σωστά;

-Εσύ το είπες έτσι.

Ήταν αλήθεια, εγώ το είπα έτσι. Αλλά μου φάνηκε τόσο γελοίο. Τόσο ποταπό! Και ξέσπασα.

-Γιατί να αξίζω για κάποιον; Πες μου, δείξε μου έναν απ' αυτούς! Αυτόν; Νομίζεις θ' άξιζα τίποτα γι' αυτόν; Νομίζεις οτι με θεωρεί τόσο καλή.....γραφούσα;;;! Ή μήπως...καλό άνθρωπο, όπως τυχαίνει να μου λένε όλοι λίγο πριν με κάνουν σκατά; Αυτός; Όχι, δε νομίζω να με ξέρει....Αυτή; Όχι, δε νομίζω να έβρισκε ποτέ τίποτα άξιο σε μένα...εκείνος; Χα! Εαν ήμουν καμιά πρόστυχη σεξοβόμβα σίγουρα θ' άξιζα πολλά γι' αυτόν, είμαι σίγουρη!Δείξε άλλον! Άλλον, άλλον! Αυτός μου έχει πει οτι ίσως αξίζω κάτι και τον ευχαριστώ....άλλος όμως;! Γι' αυτήν; Χμ...ίσως να άξιζα κατιτίς αν έβαζα τελικά εκείνη τη μολότοφ σε κείνον τον εκδοτικό οίκο! Άλλος! Δεν έχεις άλλον; Αυτόν; Δεν ξέρω τι θα άξιζα...έχουμε χαθεί....άλλος; Χμ....να άξιζα γι' αυτόν;! Λες;! Μόνο αν ήμουν λίγο πιο δυνατή για να σπάσω αυτή τη γαμημένη πανοπλία!!

Μόλις τελείωσα το παραμιλητό μου ξέσπασα σε τρανταχτά γέλια Ίσως το έκανα επίτηδες, γιατί ήξερα πως εκείνοι δε μ' ακούνε...Ίσως πάλι το έκανα γιατί παρόλο που δεν μου έδιναν σημασία, ήλπιζα να μ' ακούσουν!Άλλα δε βαριέσαι....ένα όνειρο ήταν. Και όπως άρχισαν, έτσι απότομα κόπηκαν τα γέλια μου, όταν είδα τη σκανδάλη στραμμένη σε κείνο το άτομο....

-Ν' αξίζω κάτι γι' αυτόν;;! Εγώ;;Μόνο ως ψυχολόγα!!

Ξανά γέλια Χάχανα τρελά. Κανείς άλλος δε γελούσε. Δε φανταζόμουν να υπήρχε και κανένας εκείνη την ώρα, εκτός απο μένα και τη σκανδάλη. Ώσπου εμφανίστηκε πάλι αυτός.

-Ναι....δε θα δίσταζα να πεθάνω γι' αυτόν τον άνθρωπο...έστω κι έτσι...έστω και σ' ένα δικό μου χιλιοφτιαγμένο όνειρο...θα το έκανα....γιατί εκείνος σε στιγμές απόγνωσης έχει κάτι να στηριχθεί, κάτι για να συνεχίσει. Εγώ δεν έχω τίποτε τέτοιο. Οπότε δε με νοιάζει. Δε θα δίσταζα να μπω μπροστά στη σκανδάλη του όπλου, ακόμη κι αν εκείνος σταμάτησε να σου μιλάει γιατί...μιλούσες σε κάποιον που δεν πήγαινε! Κι ας με πλήγωσε αυτό. Δεν ξέρω γιατί. Δεν έχει και σημασία. Ήταν μόνο μια ανάγκη. Ούτε τ' όνομά του δε θέλω να θυμάμαι. Κι όμως, δε θα δίσταζα να πεθάνω γι' αυτόν....συνέχισε ελεύθερα....

Και χωρίς να ξέρω γιατί ο κλέφτης δάκρυσε, κάτι που φυσικά θα πρεπε να χα κάνει εγώ προ πολλού μετά απο τέτοιο μελόδραμα. Αλλά δεν κλαίω πια. Έχασα κι αυτή την πολυτέλεια. Ενηλικιώθηκα.

-Είδες γιατί αξίζουν εκείνοι περισσότερο;

Σιωπή ο κλέφτης.

-Ωραία. Φέρσου σαν άντρας τώρα και πυροβόλα.

-Όχι. Δε μπορώ.

-Γιατί;

Κι αποκρίθηκε το ανθρωπάκι:

-Γιατί αν εσύ αξίζεις για έναν άνθρωπο....εγώ δεν αξίζω για κανέναν...αυτό είναι ο κλέφτης όταν το καταλαβαίνει.

-Αυτό είναι κι ο άνθρωπος όταν το νιώθει.

Αδιαφόρησα για τους ανθρώπους εκεί. Γύρισα τελείως προς τον κλέφτη και χωρίς να τον κοιτάξω στα μάτια, πήρα το όπλο με το οποίο απειλούσε τόση ώρα. Πανεύκολο. Κι όταν εκείνος προσπάθησε να μου το ξαναπάρει, χαθήκαμε κι οι δυο απ' το δωμάτιο. Ήταν μόνο ένα όνειρο.