Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Blue Circle: Το πρόβλημα (3o μέρος)

Η κρεβατοκάμαρα του Αντώνη δεν ήταν πολύ μεγάλη. Γενικώς το διαμέρισμα δεν ήταν μεγάλο, αλλά σίγουρα η άνεση και η ζεστασιά του έφτανε σ' έναν εργένη. Κάτι ακόμα που πρόσεξε η κοπέλα μόλις μπήκε μέσα ήταν ότι το δωμάτιο ήταν πολύ φωτεινό. Τα παντζούρια ήταν ανοιχτά κι όλο το φως του μεσημεριάτικου ήλιου επιδείκνυε το μεγαλείο του. Όλα γύρω ήταν λευκά, οι ντουλάπες, το πορτατίφ, το κομοδίνο, το κρεβάτι ολόκληρο, ωστόσο κάτι μαγάριζε το χώρο. Μια μπλε σκέψη περνούσε απ' τα μάτια τους. Μόνο μια αίσθηση ηρεμίας και χαλάρωσης θα μπορούσε να νιώσει κανείς εκεί μέσα. Όχι όμως εκείνη. Το κόκκινο του προσώπου της δεν είχε χαθεί διόλου και τα χείλη της ήταν σφιγμένα και υγρά απ' το νερό που είχε πιει Ο νέος άντρας φυσικά και τα πρόσεξε όλα αυτά. Και συνειδητοποίησε ότι του άρεσαν. Ξαφνικά, εκείνη γύρισε απότομα το κεφάλι της και τον κοίταξε. Το βλέμμα της ξεχείλιζε από σιγουριά, αλλά και απορία, σαν να έλεγε "και τώρα, τι πρέπει να κάνω;" Εκείνος προσπάθησε να χαμογελάσει.

-Κοίταξε....ξαναλέω, δε χρειάζεται να το κάνεις αυτό, αν δεν το θέλεις πραγματικά.

Σιωπή εκείνη.

-Κοίταξε να δεις...εγώ δεν έχω πρόβλημα. Κι αυτό, γιατί δεν είσαι η πρώτη, αν καταλαβαίνεις. Εμένα μια άγνωστη στο κρεβάτι μου δε με χαλάει. Με λίγη προσοχή περνάω πολύ καλά. Εσένα όμως σε συμπαθώ και δε θέλω ούτε εσύ να το μετανιώνεις αργότερα, ούτε να εκτίθεμαι εγώ χωρίς λόγο.

Η νεαρή κοπέλα δεν απάντησε. Για μια στιγμή κοίταξε το κατάλευκο κρεβάτι κι έπειτα άρχισε να ξεκουμπώνει τη ζακέτα της. Στο πρόσωπο του άντρα που στεκόταν δίπλα της ζωγραφίστηκε η απορία. Δεν ήταν ηλίθιος, οπωσδήποτε όχι και νοιαζόταν για κείνη λίγο παραπάνω απ' ότι θα νοιαζόταν κάποιος για έναν εντελώς άγνωστο σε αυτόν άνθρωπο. Όσο της μιλούσε από μια οθόνη είχε την εντύπωση ότι δεν ήταν τίποτ' άλλο από μια τρυφερή γυναικεία ύπαρξη που βιαζόταν να κάνει κάτι που στην πραγματικότητα δεν ήθελε. Όχι με εκείνον τουλάχιστον. Και η συνάντηση τους το επιβεβαίωνε αυτό. Η κοινωνία και οι σημερινοί άνθρωποι της είχαν μεταδώσει το μήνυμά τους και η σύγκριση μαζί τους ίσως επέφερε καταστροφικά αποτελέσματα. Και ίσως εκείνος να μπορούσε να το σταματήσει, αν ήθελε. Δε θα το έκανε, όμως. Όση ώρα την παρατηρούσε, δεν έβλεπε στο πρόσωπό της ένα παιδί, ένα κοριτσάκι, σίγουρα όχι. Έβλεπε ωστόσο ένα όμορφο και αθώο πλάσμα και είχε καιρό να δει κάτι τέτοιο σε γυναίκα. Του άρεσε. Και την ώρα που εκείνη ήταν έτοιμη να βγάλει τη μπλούζα της, της είπε παίρνοντας μια έκφραση, σαν να της έλεγε "άντρας είμαι, μαλάκας όμως όχι"

-Όχι. Μη βιάζεσαι. Χαλαρά. Πρέπει πρώτα να γνωρίσεις εμένα.

Και άρχισε να γδύνεται μπροστά της. Όταν πια έμεινε μόνο με το εσώρουχο, σταμάτησε να την κοιτάξει. Εκείνη δε φαινόταν να δειλιάζει. Τον κοίταξε με τη σειρά της στα μάτια κι έπειτα σ' όλο του το σώμα. Κι είχε ωραίο σώμα ο άτιμος.

-Τώρα κάθισε και βγάλε τα παπούτσια σου.

Η κοπέλα υπάκουσε με προθυμία και κάθισε στο κρεβάτι, ενώ εκείνος έκανε το ίδιο.

-Ωραία. Τώρα... θα με βοηθήσεις να βγάλω το boxerακι.


Πήρε απαλά τα δυο χέρια της και μαζί με τα δικά του έβγαλε σιγά σιγά το boxer ως τα γόνατα. Έπειτα το έβγαλε τελείως μόνο με τα δικά του χέρια κι αφού το έβαλε κάπου δίπλα, την κοίταξε. Το κοκκίνισμα φυσικά δεν έλειπε πάλι από το πρόσωπό της, αλλά υπήρχε μια ηρεμία και ψυχραιμία στο βλέμμα της που τον εξέπληξε. Για πρώτη φορά του φάνηκε σίγουρη γι' αυτό που έκανε κι έτσι του έδινε το μπαλάκι για να συνεχίσουν. Έτσι, χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, πήρε απαλά το χέρι της και προσπάθησε να το βάλει πάνω στο όργανο του.

-Άγγιξε με... Ίσως φαίνεται τρομακτικό, αλλά είσαι μεγάλη κοπέλα πια! Η αρχή είναι δική σου!

Εκείνη δε δίστασε. Άφηνε το χέρι του να οδηγήσει το δικό της και δεν το τράβηξε όταν εκείνος το έβαλε ακόμη πιο χαμηλά. Κι ενώ μέχρι τότε ένιωθε έστω μια κάποια σιγουριά και θάρρος, γρήγορα άρχισε να πιστεύει ότι παραδίνεται σε κατι αισχρό, ανούσιο. Ποιό το νόημα του να πηγαίνεις με κάποιον που δε νιώθεις ούτε το παραμικρό συναίσθημα γι' αυτόν, όσο καλός κι αν ήταν; Της φάνηκε σαν να εμφανίστηκε μπροστά της ένας γυμνός άντρας από το πουθενά. Ούτε το όνομα του δε θυμόταν. Και θα συνέχιζε να μεγαλώνει αυτή η αίσθηση του ανούσιου, εάν δεν άλλαζαν τα πράγματα. Ξαφνικά, ο γυμνός άντρας άρχισε να ανεβάζει το χέρι της όλο και πιο ψηλά πάνω στο κορμί του. Η παλάμη της άγγιξε τη γυμνασμένη κοιλιά του, τα δάχτυλα της χάιδεψαν το στέρνο του, ενώ με το άλλο της χέρι αυθόρμητα άγγιξε την πλάτη του. Κι έτσι θέλησε να πάει ακόμη πιο κοντά του, χωρίς να ξέρει γιατί, αγνοώντας το γεγονός ότι το ένστικτο της είχε ξυπνήσει για τα καλά. Και τότε, κάθε τι ανούσιο, αισχρό και πρόστυχο χάθηκε από το μυαλό της. Μπροστά της έβλεπε μόνο έναν άντρα, ωραίο για τα μάτια της που με τη γύμνια του της είχε ξυπνήσει τον πόθο, τον έρωτα.

Εκείνος βλέποντας τη συμπεριφορά της κατάλαβε τι είχε συμβεί. Έβλεπε κι αυτός μια γυναίκα μπροστά του με μάτια όλο λάμψη και προσμονή. Και φυσικά αντέδρασε ανάλογα. Άφησε τα χέρια της πάνω στο σώμα του κι ο ίδιος άρχισε να τη χαϊδεύει αρχίζοντας από τους ώμους της και φτάνοντας ως τη μέση της. Εκεί, ρίχνοντας της πρώτα ένα βιαστικό βλέμμα, της έβγαλε τη μπλούζα. Μετά από λίγο δεν κρατήθηκαν. Έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου με ορμή, μ' έναν δυνατό πόθο για ένωση ψυχών και σωμάτων, έστω κι αν ήταν άγνωστοι, έστω κι αν δεν ξανασυναντιόνταν ποτέ. Ένιωθαν το φως να πέφτει πάνω τους και να φωτίζει τα σώματα τους, χωρίς όμως να τα ζεσταίνει ούτε κατά το ήμισυ απ' όσο τους ζέσταινε η ένωσή τους. Κι ήταν μια από τις λίγες μέρες που ο ήλιος έδυσε με χαμόγελο.



Όλα δικά σου, μάτια μου κι ο πόνος σου δικός μου
είδαν πολλά τα μάτια μου στις γειτονιές του κόσμου.....

Blue Circle: Το πρόβλημα (2ο μέρος)

Ώστε ήρθε η ώρα λοιπόν! Η δική της ώρα. Και μάλιστα στα εικοσιτέσσερα. Να νιώσει χαρά; Όχι, αυτό δε γινόταν. Δε μπορούσε να χαρεί για κάτι που γινόταν βιαστικά, ωμά, με κάποιον άγνωστο που τον έλεγαν Αντώνη. Μα δεν γινόταν αλλιώς, της φαινόταν σαν να μην είχε άλλη επιλογή. Τώρα, οι σκέψεις της την κατέκλυσαν, την έπιασε πονοκέφαλος, αλλά όλα ήταν ακόμη ξεκάθαρα. Δε μπορούσε να περιμένει άλλο...


Από τα δεκαπέντε της που απέκτησε internet στο σπίτι, μυήθηκε σε κάθε είδους ιστοσελίδα, παιχνίδι, chattroom. Και για να κρατάει επαφή με τα άτομα που γνώριζε εκεί μέσα, έφτιαξε msn και facebook. Η αλήθεια ήταν ότι της άρεσε εκεί μέσα. Απ' το ν' ακούει τον πατέρα της να πλακώνεται με τη μάνα της, απ' το να παίζει με την πολύ μικρότερη αδελφή της, προτιμούσε να κάθεται με τις ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή και να μιλάει, να επικοινωνεί. Και φυσικά τα θέματα ήταν ποικίλα. Από φιλοσοφικές συζητήσεις υψηλού επιπέδου μέχρι καταστάσεις της καθημερινής ζωής και από γεγονότα και κοινωνικά προβλήματα έως ερωτικές συζητήσεις με οπτικοακουστικό υλικό. Ειδικά στο τελευταίο, οι άρρενες chatters δεν είχαν κανένα πρόβλημα να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με ένα..."άβγαλτο" κορίτσι. Ενδιαφέρονταν, μάλιστα, υπερβολικά για την... κατάσταση της. Οι συμβουλές έπεφταν βροχή.


Από τα πρώτα πράγματα που ρωτάνε συνήθως μια μικρή, άγνωστη κοπέλα σ' ένα chat ήταν εάν είχε ολοκληρώσει. Αν απαντούσε ναι, άρχιζαν οι ερωτήσεις τύπου πώς, πότε, με ποιόν, ποιές στάσεις ήξερε και εάν θα έκανε κάτι με έναν μεγαλύτερο. Εάν η απάντηση της ήταν όχι, άρχιζαν οι συμβουλές. Κάποιοι έλεγαν να περιμένει τον κατάλληλο, μια αγκαλιά στην οποία θα νιώθει άνεση, ασφάλεια, οικειότητα, αν όχι έρωτα. Άλλοι πάλι έλεγαν πως είχε την ηλικία για ν' αρχίσει, να μην περιμένει άλλο΄ποιός ο λόγος δηλαδή; Και φυσικά, δεν έλειπε η εξιστόρηση προσωπικών εμπειριών. "Η αδελφή μου άρχισε στα δεκατρία της". "Εγώ κάποτε έκανα σχέση με μια δεκαεξάρα. Ήθελε να με βλέπει συνεχώς καυλωμένο!" "Α, είχα κάποτε μια παρθένα φίλη. Ήταν δεκαοχτώ χρονών και ήμουν ο πρώτος της. Δεν είχε παράπονο από μένα".


Όσο ήταν έφηβη, η κοπέλα δε βιαζόταν. Τα σχόλια και τις συμβουλές των άλλων τα προσπερνούσε, δεν την ένοιαζαν πολύ. Έβλεπε ως πλάκα τις εξομολογήσεις τους. Το μόνο που την ενοχλούσε ήταν το ν' ακούει ιστορίες για μικρά παιδιά που έχαναν την παιδικότητα τους τόσο εύκολα, αν και ήταν σίγουρη ότι όσοι ολοκλήρωναν στα δεκαπέντε τους δεν έπαυαν να είναι ανώριμα παιδιά που πίστευαν ότι έπρεπε ν' αποκτήσουν εμπειρία.


Στα δεκαοχτώ της, άρχισε να γνωρίζεται πιο πολύ με τριαντάρηδες (στο chat πάντα). Ακόμη έλεγε την αλήθεια, ότι δηλαδή ήταν παρθένα κι άπειρη στο σεξ και φυσικά η ζήτηση της ανέβαινε. Πόσοι δεν της υπόσχονταν μια τρομερή και άκρως εκρηκτική πρώτη φορά στο κρεβάτι τους! Εκείνη, όπως και παλαιότερα, αδιαφορούσε, ώσπου κάποιοι την έβριζαν και τη διέγραφαν από τη λίστα τους. Δεν υπήρχε λόγος να μιλάνε πλέον, έλεγαν. Εκείνη απλά αδιαφορούσε. Παράλληλα, δεν έκανε σχέση με κανέναν ακόμη. Δεν της άρεσε κανένας συνομήλικος της και απ' το να τα φτιάξει με κάποιον που δεν την τράβαγε πολύ, προτιμούσε να είναι μόνη. Έτσι ήταν ο χαρακτήρας της φαίνεται. Ήθελε κάτι....ξεχωριστό.


Ώσπου έφτασε στα εικοσιτέσσερα. Τα πειράγματα και οι συμβουλές γίνονταν από λίγους. Οι περισσότεροι έλεγαν ένα πράγμα:"κάν' το". "Άλλες στην ηλικία σου παντρεύονται". "Εδώ τα πιτσιρίκια το κάνουν όλη μέρα κι εσύ ακόμη κάθεσαι; Πηδήξου, μωρή!" Μπορεί τα άτομα που της τα έλεγαν αυτά να ήταν απλά άγνωστοι και άσχετοι, μπορεί να μην την ήξεραν και να μην έδιναν δεκάρα για κείνη, αλλά τα λόγια τους την έκαναν να νιώθει άσχημα, ν' απογοητεύεται. Γιατί αυτά που έβλεπε μεσ' από μια οθόνη κι αδιαφορούσε τόσο καιρό, τώρα τα έβλεπε και στη ζωή. Όσο ήταν στο πανεπιστήμιο, έμαθε ότι όλες οι παλιές της φίλες είχαν προχωρήσει. Το ίδιο κι όσες κοπέλες γνώρισε στη σχολή. Κι όταν αργότερα πήγε στην πρώτη της δουλειά, άκουγε τις κοπέλες εκεί να μιλάνε για ερωτικές βραδιές με τους φίλους τους ή με αγνώστους σε κανένα κλαμπ Έτσι δε μιλούσε σε κανέναν για τα προσωπικά της, μιας κι έκανε τη διαφορά. Απλά ένιωθε ότι έπρεπε να κρατήσει το...πρόβλημα της μακριά απ' όλους. Εν τω μεταξύ, η κατάσταση παρέμενε ίδια. Οι άντρες ολόγυρα της ήταν μόνο φίλοι, ενώ κανένας απ' αυτούς δε ξεχώριζε, δεν της έκανε το κλικ. Κι αν κανένας απ' αυτούς της άρεσε έστω και λίγο, δεν της έδινε σημασία ή ήταν ήδη καπαρωμένος. Έτσι, εκείνη δεν πλησίαζε κανέναν. Ίσως από ντροπή, ίσως από δειλία. Έπειτα, σε ποιόν να λεγε ότι ήταν...παρθένα;


Τώρα πια όμως, σίγουρα το ξερε πως αυτό έπρεπε να τελειώσει. Έπρεπε να ξεφορτωθεί το πρόβλημα της για να μπορεί να κοιμάται με όποιον θέλει αργότερα, free sex που λέμε. Ήταν κάτι που οι περισσότεροι έκαναν. Έτσι κανένας δεν ήταν τελείως μόνος του. Γι' αυτό το λόγο όμως, έπρεπε να το φέρει η κουβέντα με κάποιον, να μη γίνει με...τον πρώτο τυχόντα. Κι έτσι, έγινε με τον Αντώνη, έναν τριαντάρη με τον οποίο μιλούσαν περίπου έξι μήνες! Φαινόταν εντάξει τύπος και μετά από καναδυο καφέδες, της πρότεινε να πάει σπίτι του. Κι εκείνη δεν έχασε την ευκαιρία να...ξεφορτωθεί το πρόβλημα της. Το είχαν συζητήσει ήδη άλλωστε και της φάνηκε ότι ο Αντώνης έδειξε κατανόηση.


-Να μαι πάλι! Δεν άργησα;


-Όχι, καθόλου.


Ο Αντώνης μόλις είχε βγει από το μπάνιο και κατευθυνόταν προς την κοπέλα με εύθυμη διάθεση. Πώς θα μπορούσε να κάνει άλλωστε το αντίθετο;


-Λοιπόν; Πάμε;

-Πού;

-Στην κρεβατοκάμαρα.

-Α, εεε....ναι.


-Σου ξαναλέω δεν είναι ανάγκη να το κάνεις.


-Πάμε!


-Η φωνή της τώρα ήταν πιο δυνατή από κάθε άλλη φορά και το ύφος της σχεδόν επιτακτικό. Άφησε την τσάντα της στον καναπέ, πήρε τον Αντώνη από το χέρι και του έδειξε να καταλάβει τι ήθελε. Εκείνος κρατώντας τη με το ένα χέρι του και με το άλλο ακουμπώντας ελαφρά τη μέση της, την οδήγησε, παρόλο που κι ο ίδιος δε φαινόταν σίγουρος γι' αυτό που επρόκειτο να γίνει.

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Blue Circle: Το πρόβλημα (1o μέρος)

Η κλειδαριά δεν ακούστηκε σχεδόν καθόλου και η μεγάλη πόρτα του διαμερίσματος άνοιξε διάπλατα. Ο ιδιοκτήτης μπήκε μέσα με σίγουρο, σταθερό βήμα και πιάνοντας το χερούλι, πήγε πίσω από την πόρτα. Έπειτα, σαν να περίμενε κάποιον, στάθηκε ακίνητος. Όταν είδε ότι κανείς δεν μπήκε μέσα, παραξενεύτηκε κι αφήνοντας το χερούλι, πήγε πάλι μπροστά από την πόρτα για να κοιτάξει στο διάδρομο.

-Πέρασε.

Αμέσως μετά, έκανε στην άκρη και μέσα στο σπίτι μπήκε μια κοπέλα. Το βήμα της ήταν αργό και διστακτικό, σαν να μην ήταν σίγουρη για κάτι που επρόκειτο να γίνει. Το πρόσωπό της ήταν ωχρό, ενώ μια όμορφη γυαλάδα στόλιζε τα μάτια της. Καθώς προχωρούσε στο βάθος, έβαλε μια τούφα απ' τα μαλλιά της πίσω απ' το αυτί και κοίταξε ολόγυρα. Τελευταίο κοίταξε τον άντρα που αφού έκλεισε την πόρτα, τώρα την κοίταζε με ενδιαφέρον.

Σίγουρα η φωτογραφία που της είχε δείξει στο msn τον έκανε πιο ωραίο και γοητευτικό, ωστόσο κι από κοντά ήταν όμορφος. Από κοντά, της φαινόταν και αρκετά νεότερος, το παιδικό πρόσωπο και τα παιχνιδιάρικα μάτια τον έκαναν να μοιάζει με εικοσιπεντάχρονο, αν κι εκείνος είχε πατήσει προ πολλού τα τριάντα. Έτσι όπως επεξεργάζονταν ο ένας τον άλλο σαν να βλέπονταν για πρώτη φορά, ο νέος άντρας γέλασε' του φάνηκε αστείο.

-Χαλάρωσε καλέ! Δε θα σε φάω!

Χαμογέλασε κι εκείνη.

-Κάθισε αν θέλεις, σαν στο σπίτι σου! Θες να πιεις κάτι;

Η κοπέλα κούνησε το κεφάλι αρνητικά.

-Ου, αν δε χαλαρώσεις, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, δε θα το απολαύσεις!

Εκείνη ευθύς φάνηκε ακόμα πιο αγχωμένη.

-Σίγουρα το θέλεις αυτό;

-Ναι. Γιατί;

-Να, απλά....μένω πιστός σε μια αρχή.

-Ποιά αρχή;

-Ποτέ δεν πιέζουμε τις πρωτάρες.

-Νομίζεις πως αν δεν ήθελα, θα σου λεγα να συναντηθούμε;

Εκείνος δε φάνηκε να πείθετε. Το ύφος του πήρε μια γλυκιά σοβαρότητα, σαν να ήταν κάποιος που επρόκειτο να συμβουλεύσει μια καλή του φίλη.

-Ξέρεις, δεν είναι ανάγκη να το κάνεις αυτό. Δεν είναι κακό το να μην έχεις πάει σε κρεβάτι. Το καλύτερο είναι να το κάνεις με κάποιον που θέλεις πραγματικά. Είναι...όμορφο τότε. Αν φοβάσαι ότι ο άλλος θα σε δουλέψει, πολύ απλά δε θ' αξίζει να 'ναι μαζί σου.

-Δεν είναι αυτό. Άλλο είναι το πρόβλημα.

-Ωραία. Περίμενε μόνο λίγο να πάω στο μπάνιο. Θες... εσύ;

Εκείνη έγνεψε αρνητικά.

-Οk.I'll be right back!

Καθώς εκείνος της έκλεινε το μάτι και πήγαινε προς το μπάνιο, η νεαρή κοπέλα προχώρησε στο βάθος του σπιτιού κι έκατσε στον καναπέ. Το πρόσωπό της είχε χάσει πια την ώχρα του και είχε γίνει κατακόκκινο με μύτη και μάγουλα να καίνε ολόκληρα. Με βιασύνη άνοιξε την τσάντα της κι έβγαλε ένα μπουκαλάκι νερό. Όταν το άνοιξε, ήπιε μια γερή γουλιά κι αφού το έκλεισε, το ξανάβαλε μέσα στην τσάντα.

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Blue Circle: Το γράμμα Ε (song)








Αν θα έρθεις εσύ, η ζωή μου θ' αλλάξει

κάθε τι που πονά μια για πάντα θα πάψει

οι πικρές μου στιγμές

σε χαρές θα γυρίσουν

κι όσες έχω πληγές μια μια θα σβήσουν....